The Red Centre
The Red Centre is een gebied dat min of meer in het centrum van Australië ligt. De naam verwijst ook naar het zand dat de woestijn in dit gebied de kleur van rode oker geeft. En, meest wezenlijk, in dit gebied liggen enkele van de belangrijkste sacrale centra van de Aboriginals.
Kings Canyon
In Alice Springs heb ik mijn blauwe Toyota verruild voor een plek in een landcruiser. De ervaren, vrouwelijke, chauffeurs zitten voorin, ik met een van de teachers, op de achterbank. Het eerste deel van de weg is nog asfalt maar dan rijden we de zachte rode aarde weg in. Een dirt road waar je met een gewone auto beter niet kunt komen.
Onderweg zijn er verschillende stops. We groeten het land dat we nu binnengaan bij het begin van de dirt road, we bezoeken een plek waar meteorietinslagen grote kraters hebben gemaakt in het land. En we verzamelen hout voor een ‘communal fire’ later in de week.
Ik ga het land steeds intenser voelen. Het is alsof ik thuiskom.
Watarrka
Het is de Aboriginal naam voor Kings Canyon en zoveel toepasselijker. Toen de blanken, met name de Engelsen, Australië, innamen, kreeg het hele land, alle gebieden, Engelse namen. Zij erkenden de oorspronkelijke bewoners niet en ervoeren het land als leeg. Ze noemden het Terra Nullius en konden dus naar eigen goeddunken het land hún namen geven.
Maar Watarrka is het land van de inheemse bevolking, van de ’indigenous people’. Zij hebben voor het land gezorgd en het land zorgde voor hen. Het land was, en is nog steeds, hun teacher.
Dit is thuiskomen, thuiskomen op Aarde. Thuiskomen in het land van 'ancient motherhood'.
En als ik, na het opzetten van de tent in Kings Canyon, de woestijn inloop, word ik overspoeld door een diepe golf van emoties. Geen idee wat er aan de hand is, maar ik voel me diep, heel diep geraakt. Dit is thuiskomen, thuiskomen op Aarde. Thuiskomen in het land van 'ancient motherhood'.
En het roept onherroepelijk oude, onverwerkte ervaringen op die in de groep gemakkelijk getriggerd worden. We zijn met velen, een diverse samenstelling, verschillende interesses en veel ‘social talk’.
Gelukkig zijn er ook wezenlijke ontmoetingen en interessante gesprekken waar ik mijn eigen visie en associaties kan toetsen aan die van anderen.
.
De Canyon
We gaan vroeg op pad, ik samen met vier mannen die heel wat sneller lopen. Een steil pad omhoog brengt ons langs de ‘rim’ van de canyon, ontstaan door een rivier die er niet meer stroomt. We kijken diep weg in de kloof, maar wat me vooral raakt zijn de stenen rivieren. Aan het gesteente kun je zien waar de loop was van het water. Het zijn, aldus de informatieborden ‘postcards of the past’. Water, zand, wind, ze laten hun afdrukken na in de steen en we spreken hier over een immens oude geschiedenis.
Groen in het rood
Het effect van de klimaatverandering is hier duidelijk merkbaar. Overal in het rode zand staan bossen spinex, (stekelig gras) en andere, planten die groener zijn dan ooit. Overal bloeien de bloemen. Een ongekend gezicht voor hen die dit gebied bewoonden en die hier eerder kwamen.
Een bijzondere onder de planten is de Desert Oak. Geen idee waar de naam vandaan komt. Gedurende vele jaren is de stam als een dunne lange spriet die stijl omhoog de lucht in groeit en direct lange wortels ontwikkelt die tot diep in de aarde de waterlaag vindt. Ze doen er zo’n 200 jaar over om een beetje boom te worden.
In the Red Centre staan er heel veel. Kleine en grote, de grote zeker zo’n 1000 jaar of meer oud. Als wachters staan ze hier en bewaken ze het heilige land. Dat is wel nodig want veel sacrale plekken van de Aboriginals zijn ontheiligd.
Als wachters staan ze hier en bewaken ze het heilige land.
The garden of Eden
Om de Garden of Eden te bereiken dalen af naar de bodem van de Canyon. Houten trappen voorzien het grote aantal toeristen van het benodigde comfort.
Het is een ongelooflijk krachtige plek, deze waterplek. Als de woestijn uitdroogde doordat het lange tijd niet regende, was hier altijd nog water te vinden. Water is heilig voor de Aboriginals. Ze zwemmen nooit in deze poelen.
Een immense stilte ondanks de gesprekken van de vele toeristen
Ik kan hier uren zitten, het liefst dan alleen. Hier is Aarde een immense kracht die niet zwicht, die nooit ten ondergaat.
Hier is Aarde een immense kracht die niet zwicht, die nooit ten ondergaat.
Ancient Motherhood
Het is in de nacht als ik in mijn kleine tentje kruip. Om mij heen is er nog geluid van de andere kampeerders maar hier in mijn slaapzak is het stil. Dieper en dieper kan ik zakken. Dieper en dieper en intenser voel ik hier in dit land haar oude wijsheid. En ik voel wat ze me vraagt: ‘volledige overgave’. Ze vraagt me volledige afstemming op wat is. En haar wil is onherroepelijk. De keuze is aan mij.
Niets liever wil ik. Geen idee hoe het moet. En natuurlijk vind ik het eng.
Je overgeven aan iets impliceert ‘loslaten’. Loslaten is iets dat je niet kunt doen. Het is iets dat kan gebeuren, dat plaats kan vinden omdat iets in ons bereid is om niet langer vast te houden.
In de ochtendmeditatie komt ze in me. Via een plek in mijn rug komt ze mijn borst binnen. Hier ben ik gecenterd in mijn wezen, in Zijn.