Uluru
Uluru is de meest bekende en middelste van drie rotsformaties, alle drie sacrale plaatsen van de Aboriginals. Ze zijn met elkaar verbonden door een rechte lijn. Kata Tjuta ligt aan de westzijde, Artilla, (in prive bezit en beter bekend als mnt. Conner) ligt aan de oostzijde.
De coherente, glooiende en zachte vorm van Uluru heeft tal van ‘cracks in the rock’, en kent veel bijzondere plaatsen.
The Mountain
We naderen de “Rock’ vanuit het noordoosten onder een steeds donker wordende lucht. Op het moment dat we voor het eerst stoppen om de brok steen vanuit de verte te bekijken, breekt er onweer los. Felle lichtflitsen en donder. De regen blijft dan nog uit maar het kippenvel op mijn armen niet. Het zijn van die bijzondere momenten waar alles samenvalt.
De volgende dagen hebben we regen en koud weer. Ik kon net zo goed in Schotland zijn. De lage begroeiing past goed en het weer is idem. Kamperen in een klein tentje is dan niet het meest aangename, behalve als ik warm aangekleed in mijn dons lig.
Ik had wel op koude nachten gerekend, maar niet op koude dagen. En als ik op een dag gescheiden wordt van de auto waar de kampeerders onder ons hun spullen hebben, waar al mijn warme kleding ligt terwijl ik in een halflange, dunne broek onder een afdakje dat de regen nauwelijks tegenhoudt, ‘dotpainting’ doe, word ik wel freezing cold.
Dotpainting
De workshop wordt gegeven in het centrum van Yulara. Dit ‘dorp’ bestaat voornamelijk uit een shoppingcentre rond een centrale vierkante ruimte, een viertal hotels en twee campings. Het kent een kleine bewonerswijk en de Aboriginals leven in een community verderop in het park. Het duurt even voordat ik mijn weg vind door dit, circulaire gebouwde, dorp.
Een Aboriginal beeldend kunstenaar geeft de workshop, samen met een jonge Australische vrouw die voor de vertaling zorgt. De schilderingen van de Aboriginals en hun tekeningen in het zand lijken symbolen maar het zijn de sporen die afdrukken in het zand achterlaten. Mannen zittend op het zand met naast hen hun pijlen en vrouwen met graafstok en kom. Dieren worden aangegeven door de sporen die hun poten achterlaten en het landschap wordt weergegeven door de bekende ronde dots in verschillende kleuren. Een heilige of belangrijke plek is bestaat uit een serie concentrische cirkels en de weg van de ene naar de andere plek door een paar evenwijdige lijnen. Zo kun je je eigen levensverhaal op papier en op canvas uitdrukken.
Er is geen doel, geen toekomst of verleden.
Het besef van koude valt weg als ik een stukje van mijn eigen verhaal op het kleine blokje canvas schilder. Er is geen doel, geen toekomst of verleden, er is alleen het penseel en de verf en de simpele kleurige druppels op het zwarte doek.
Onwrikbaar moederschap
Langzaam loop ik van Kuniya car park naar de ‘Mutitulu waterhole’. Stap over de oranjekleurige plassen op het pad. Het is voor het eerst dat ik de immens grote rots van dichtbij nader. De rots heeft kleine donkere vlekken op haar zacht lijkende ondergrond. Haar wanden stijgen hoog boven mij uit. Nietig ben ik, nietig. En ik voel me omhuld, gedragen.
Ze is immens, er zijn geen woorden die haar kunnen beschrijven.
Ze is immens, er zijn geen woorden die haar kunnen beschrijven. En dan is dit slechts een minuscuul detail als je kijkt naar de totaliteit van de rots. En een diep wezenlijke realiteit als ik kijk naar mijn ervaring.
Tranen lopen over mijn wangen en ik weet niet waarom en waardoor en wat maakt dat ze komen. Maar ze komen en rollen. Lopend over het pad neem ik de rots in mij op, of de rots neemt mij op. Waarschijnlijk beide.
De 'Waterhole' zelf is een grote alom hullende moeder. Sensueel, trots, onwrikbaar, Pure Being. Mijn emoties verrassen me. Tranen...
Later, in de avond als mijn twee nieuwe maatjes en ik onze ervaringen delen, besef ik dat het gaat over ‘sacred motherhood’. Over de tijdloosheid van essentieel moederschap dat nooit, nooit verdween van Aarde. En ergens, diep in mijn wezen, leek de idee vorm te hebben gekregen dacht ik dat dit voorgoed van Aarde verdwenen was. Dit veroorzaakt mijn tranen en tegelijkertijd mijn diepe blijdschap.
Walking the base
De wandeling rond de rots vraagt zo’n 3,5 uur. Het is 10 km. Samen met mijn wandelmaatjes nemen we de tijd om te kijken, te voelen, stil te staan of er flink de pas in te zetten als het wandelpad verder van de rots verwijderd is.
Deze openingen verbeelden de transformatie van de python Lyra naar vrouw.
We staan stil bij de immense hoogte van de rots, bij haar vele plooien die vaak yoni-achtige, vrouwelijke vormen laten zien. We lopen de grotten in die laag bij de grond toegankelijk zijn en kijken omhoog naar de vele grotten die hoog in de wand zijn ontstaan. Sommigen hebben een plaats gekregen in de mythes, zoals deze openingen die de transformatie van python naar vrouw verbeeldt. Rondom deze rots hebben Aboriginals geleefd, hebben ze gejaagd en hun kinderen geleerd over het land en de jacht. Hier hebben ze hun ceremonies gehouden.
Sommige rotsen, zoals die bij de Mutitulu waterhole zijn volgetekend met tekens. Sporen die de verschillende dieren achterlaten in de grond, de tekens voor de wind en voor voetstappen. Deze waterplaats is een vrij betrouwbare waterbron. De aboriginals gebruiken deze plek alleen als er nergens meer water is. Als het regent hoeven ze niet hier te zijn.
Het is ook een perfecte plek voor jagen. Veel dieren komen af op het water en er is een grot waar de jagers zich kunnen verstoppen om de dieren te observeren en op het juiste moment aan te vallen.
Sacred places
Langs de basis van de rock staan op veel plaatsen een verzoek om niet te fotograferen. Het zijn heilige plaatsen voor de rituelen van mannen of vrouwen. Deze plekken mogen alleen door ons, bezoekers, direct worden ervaren. Afbeeldingen van deze plekken mogen niet zomaar de wereld rond worden gestuurd.
Het is een paar dagen later als ik een van deze plekken, een sacred women place, bezoek. Ze ligt aan de Mala walk die vanaf de grote parkeerplaats in westelijke richting langs de basis van de rots loopt.
Detail van de rotswand rechts van het bord.
The rock details are equivalent to a sacred scripture
In de rotswand is op grotere hoogte een grot die een klokvormige grot. Onder bij de basis liggen twee grote boulders waar ik net tussendoor kan lopen om te gaan zitten op een steen.
Voordat ik dat durf te doen heb ik toestemming gevraagd. Aanvankelijk aarzelend, later meer direct, is dat me gegeven. Ik ben hier niet alleen. Een kring van vrouwen van verschillend ras, zitten rond het kampvuur en lijken hier een teaching te krijgen van de Aboriginal vrouwen.
Ik weet niet precies waar die over gaat. Wat ik in mezelf ervaar is een diep zakken, een intens loslaten. De verbinding die wordt gemaakt is als een wit licht dat zich in mijn hart opent en langzaam langs mijn keel omhoog glijdt mijn hoofd in. Het voelt als het laten gaan van projecties, van ideeën en object relaties. Het voelt als een immense leegte die een diepe rust brengt.
Ik bedank de Aboriginal vrouw die mij deze teaching wilde geven.
In de avondzon – het is een late namiddag – wandel ik verder naar de Kantju Gorge, een lieflijke stille waterplek. In diepe tevredenheid.
Mutitulu waterhole
Het is de derde keer dat ik deze plek bezoek. Het is nog donker. Een koude wind giert door de brokken steen. Het is er stil, geen enkele toerist is hier nu te vinden.
En lopend over het pad wandel ik de moederschoot in. Bij elke stap gaan de rotsen verder open. Bij elke stap kom ik dichter bij het centrum, bij ‘the sacred of the sacred’, het allerheiligste, tot ik rust in haar waters die uit haar vagina, haar yoni stromen. Hier zit ik in stilte. Er zijn geen emoties nu, geen specifieke ervaringen behalve de immense rust en kalmte. Er is beingness die alleen verstoord wordt door mijn eigen gedachten, herinneringen aan de eerste keer, aan Julei met de slappingsticks waarmee ze een extra holding verzorgde en hoe ik hier vervolgens met Nell en Marg stond.
Hier is geen overgave nodig, ook geen aarzeling of dwang. Hier is wat is.
Als ik mijn ogen open is de yoni dichterbij gekomen, groter geworden. Als ik omhoog kijk naar de torenhoge golvende wand vol plooien zie ik een oog dat er niet is, voel ik hoe die stroom van boven naar beneden, de stroom is die vanuit mijn kruin naar beneden naar mijn vagina stroomt.
Hier is geen overgave nodig, ook geen aarzeling of dwang. Hier is wat is.