Van Darwin naar Alice Springs
Ik ben aangekomen in Alice Springs. In vier dagen ben ik – met een omweg via Kakadu National park – langs de Stuart Highway naar het zuiden gereden. Zo’n 1900 km staan er op de teller van mijn kleine blauwe Toyota Yaris.
Darwin
Thuis heb ik uren naar de kaart gekeken, de route gezien. Darwin, de stad in het noorden waar ik zou landen, had romantische betekenis gekregen. Puur omdat ik daar op Australische bodem zou staan, opnieuw, na zo’n lange tijd.
Het voltrekt zich allemaal anders. als de gezagvoerder van het vliegtuig de landing over 10 minuten aankondigt, ben ik diep in slaap en raak ik hooguit geïrriteerd omdat ik voortijdig wordt gewekt.
Nog suf van de slaap en de lange reis, zoek ik mijn spullen bij elkaar. Buiten is het pikdonker, en er zijn ook geen lichtjes in de verte te zien. Als het vliegtuig landt voel ik niets. Ook niet als ik om half 7 met de sleutel van mijn huurauto naar buiten, de warme ochtendlucht inloop. Eerst een benzinestation voor water, dan een winkel om campinggas te kopen want ik weet niet of ik dat nog ergens de komende dagen tegenkom. Van Darwin zelf krijg ik weinig mee. De plattegrond heb ik wel in mijn hoofd, op google maps bestudeerd, maar vanuit de lucht heb ik wel een beter overzicht dan hier tussen de huizen met overal straten, met links rijden in een auto die op links rijden is ingesteld. Niets romantisch dus, gewoon praktisch.
Ik ontspan als ik de winkel voor het campinggas heb gevonden en wachtend tot hij opengaat, koffie drink op een bankje in de schaduw. De zon en de warmte doen me goed. Ik ben onderweg.
En dan rijd ik de stad uit. De stad waar ik alleen maar landde.
Kakadu
Kakadu National Park ligt in een tropisch regenwoud en kent een grote diversiteit aan vegetatie. En er leven krokodillen in de vele wateren van Kakadu. Ik ben er in het droge seizoen en het enige wat verwijst naar het regenwoud zijn de bordjes met ‘Flooding’ langs de kant van de weg en paaltjes die aangeven hoe hoog het water op de weg kan staan. En dat kan wel twee meter zijn of meer. Ook de brede rivieren vol water verwijzen naar andere seizoenen. Bij de vele bruggen over al die rivieren wordt telkens opnieuw gewaarschuwd voor de krokodillen: niet te voet over de brug en niet met de auto stilstaan op de brug. Nu is het waterpeil ver beneden de brug, maar als het hier nat is zal het water tot aan de brug komen.
De termietheuvels zijn water, wind en vuurbestendig.
En dan zie ik ze verschijnen tussen de bomen. Kleine en ook grotere sculpturen waarvan ik aanvankelijk denk dat het rotsen zijn. Maar er zijn er wel heel veel en ze staan allemaal op zichzelf, los van elkaar, kleine en grotere en hele grote. Bij de ingang van het park, bij de parkeerplaats, zet ik de auto stil en ga op onderzoek uit. Geen rotsen maar verweerde boomstammen? Ze verbrokkelen als ik ze aanraak en ze zitten vol met insecten. Het blijken termietheuvels te zijn en ze staan overal in het land. Ze zijn water, wind en vuurbestendig, zo lees ik later. En ze hebben de kleur van de grond waar ze op staan, van zwartbruin tot okerrood. Het is een bijzonder gezicht.
Vanuit de verharde weg door het park lopen ook tal van dirtroads de wildernis in. Voor mij ontoegankelijk gebied. Niet alleen is dat niet toegestaan met een rental, de tijd ontbreekt me ook helaas. Om Kakadu echt te ervaren zal ik terug moeten komen.
Aboriginal Culture
Het bezoekerscentrum Bowali ligt zo’n drie uur rijden van Darwin, vlakbij het stadje Jabiru. Het heeft een mooie expositie over het leven van de Aboriginal en hun stem wordt hier inmiddels wel gehoord. http://www.soekja.nl/blog/black-bird.
Het centrum heeft een mooie expositie over het leven van de Aboriginal en hun stem wordt hier inmiddels wel gehoord.
Na mijn boodschappen in het stadje rijd ik naar het zuiden naar Burrungkuy (Nouranglie). Op deze plek zijn rotstekeningen van Aboriginals te zien. Maar als ik er bijna ben blijkt de weg afgesloten met een groot hek. Een reden wordt niet aangegeven. Ik kruip tussen het draad door, loop een stukje de weg op. Grote rotsen torenen hoog uit boven de grond. Dat is vrij bijzonder in het land dat tot nu toe vooral vlak was. Ik loop rond, kijk, ga zitten. Hier hebben de Aboriginals hun woningen gehad, hier hebben ze geleefd en hun rituelen uitgevoerd. In de stilte lijk ik hun aanwezigheid te voelen. Ik word stil en zacht.
In de stilte lijk ik hun aanwezigheid te voelen.
Ik rijd terug naar de doorgaande weg en sla een stuk verderop af naar Warradjan Aboriginal Cultural Centre. Hier is een uitgebreidere expositie van de Aboriginal People. Mooie teksten die verhalen over hun leven. Hun verbinding met Aarde, met elkaar, met dier en plant. Die verbinding is sterker dan bij de Native Americans. Zij kennen geen geweld en vallen elkaars stammen niet aan. Ze leven met de jaarkalender die maanden en seizoenen aangeven. Hun wijze van uitdrukken is heel specifiek en kent veel kleuren.
Ze leven met de jaarkalender die maanden en seizoenen aangeven.
Ik rijd door naar Mardugal camping. De camping is nagenoeg leeg. Ik vind een plek, zet mijn tent op onder een hoge palmboom en maak wat eten klaar. Schrijf in de invallende duisternis mijn eerste ervaringen. Superstil is het, heerlijk stil. Hier voel ik voor het eerst ten diepste het land en met het land de diepe verbinding. Wellicht wordt nergens op Aarde de kwaliteit van verbinding zo sterk en intens geleefd als hier door deze inheemse bevolking. En wellicht zijn bewoners op deze planeet nergens zo intens één met Aarde en haar krachten, met haar heilige plekken. Dit volk kent Aarde ten diepste en begrijpt haar intens.
In de nacht word ik wakker. Zit ik tussen de mieren te schrijven aan de grote betonnen tafel. Insecten zoemen om mij heen, de vogels maken hun kabaal ik heb gister drie kangeroeroe’s gezien
Edith Falls
De ochtendlucht is vochtig, de grond dampig, het heeft een beetje geregend. Dat was eerder deze week ook al zo hoorde ik van de ranger. Het water en de hitte komen te vroeg en de bezoekers blijven weg.
Ik pak mijn spullen in en vertrek naar het zuiden langs de zuidelijke route, via Pine Creek terug naar de Stuart Highway. Tussen de bomen plassen water. Het onderste deel van de stammen zwart. Ik begin me een voorstelling te maken van het regenwoud, overal water en de bomen die hierin groeien. Het landschap wordt heuvelig, overal grote boulders en rotsen. In mijn innerlijke beelden zie ik de Aboriginals rondtrekken. Hun land, dit is hun land. Hier hebben ze gelopen, lopen ze misschien nog steeds.
In mijn innerlijke beelden zie ik de Aboriginals rondtrekken
Het is stil op de weg. En leeg, geen bewoners, nergens bewoning behalve Mary’s Roadhouse waar ik stop voor een koffie.
Op de Start Highway aangekomen laat ik Pine Creek rechts liggen en rijd ik door richting Katherine. De drukte op de weg neemt nauwelijks toe. Overal langs de hele weg, tot in het rode centrum ontdek ik later, staan bordjes met flooding. Het landschap wordt leger, de boombegroeiing minder dicht. Ik rijd hier door de woestijn, maar het lijkt meer op een savanne. En dat verandert ook niet. Dit is geen woestijn zoals we die in Europa kennen. Er valt genoeg water voor begroeiing en verder naar het zuiden wordt het land begraasd.
Iets drukker is het hier langs de weg, maar nog steeds heel leeg.
Ten noorden van deze stad liggen, 20 km van de weg, de Edith watervallen.
Het is een lieflijke plek.
Het is een lieflijke plek. De waterval is, vanaf mijn uitzichtpunt, klein. De poelen aantrekkelijke zwemvijvers tussen 7.00 in de ochtend en 19.00 in de avond. Daarna komen de krokodillen hier eten en wordt het erg onveilig. Er is een camping bij en een cafe.
Maar ik ga verder. Op naar de stad.
Katherine en Maranka
Bij de stad aangekomen – het welkom wordt al kilometer van tevoren aangekondigd, Druk, de Stuart Highway splitst hier in vier rijbanen met een brede middenberm vol bomen. Aan de ene kant van het troittoir winkels en zakelijk uitziende panden,aan de andere kant geparkeerde auto’s. Ik zet mijn auto ergens tussen, doe wat boodschappen, lunch er in een cafe waar mijn wifiverbinding geen mail ophaalt. Aboriginals op de straat, in de schaduw van de bomen.
Ik rijd door, opnieuw een 30 km het land in naar de Katherine Gorge. Het moet een prachtig gezicht zijn maar daar kun je alleen iets van meemaken als je de rivier opvaart of een van de vele wandelingen maakt. Het is op het heetst van de dag. Ik rijd door naar Maranka een homestead, een kleine pleisterplaats waar een stukje van de weg warme poelen zijn. En er is een camping. Mijn tent staat opnieuw onder de palmbomen en na enig zoeken vind ik de warme vijvers. Geweldig. Warm water waar mijn verstijfde en vermoeide spieren zich weldadig in laten rusten. En ik ben gelijk schoon.
In de nacht word ik opgeschrikt door geluiden buiten de tent. In de rivier vlakbij leven ook krokodillen….. maar het blijkt een kangoeroe te zijn.
Devil’s marbles
De derde dag is qua afstand mijn langst maar hier zijn geen bijzondere plekken meer te bezoeken. Mijn stopplaatsen, zo’n 15 km blijkt mijn maximum te zijn, bestaan uit benzinestations annex cafe’s met een kleine winkel en de noodzakelijke toiletten.
Devil’s marbles is hierop een uitzondering. http://www.soekja.nl/blog/black-bird.
Ik zwerf rond in de donkerwordende avond en in de lichtwordende ochtend. Ervaar de kracht van de stenen, fotografeer ondergaande en opkomende zon. Wonderlijk hoe de stenen veranderen met de verandering van het licht. Ze kennen zoveel levens!
En dan de laatste reisdag in mijn blauwe Toyota. Van deze bijzondere plek rijd ik naar Alice Springs.
Vierhonderd kilometer die deze dag ineens lang zijn. Ik kom rond 2 uur aan op de Heritagecamping, helaas een vreselijke plek. Maar hier ontmoet ik wel een aantal vrouwen met wie ik de volgende reis ga maken. Zij organiseren onze trip. Het wordt een bijzondere ontmoeting met veel uitwisseling. Nog een dag hier en dan gaan we op pad.
Het grote voordeel van deze plek is internet. In de schaduw van de receptie kan ik mijn blog samen met de foto’s uploaden en daar heb ik morgen een hele dag voor. En Alice Springs is dermate chaotisch dat ik daar niet met mijn auto in hoef. Een dag rust dus.