Black Bird
Als ik op Schiphol het vliegtuig inkom hoor ik muziek op de achtergrond. Het is ‘Black Bird’ van de Beatles, een lied dat ik zelf ooit heb ingestudeerd. Black Bird is een uitnodiging aan de zwarte mens om op te staan en de vleugels uit te slaan.
Zwarte Vogel
Blackbird, de Engelse naam voor merel, is in dit lied een metafoor voor het zwarte ras. De zwarte vrouw - ik ervaar haar als vrouwelijk - wordt aangemoedigd om haar vleugels uit te slaan.
Niet alleen de zwarten, ook de outcasts kunnen zich herkennen in dit lied. En de velen onder ons die vinden dat ze nergens bijhoren. Ook zij worden uitgenodigd om hun eigen pad te gaan en zich niet te laten weerhouden door allerlei conventies.
De raaf is ook het licht in de duisternis, de vogel van het magische en mythische, van leven en dood.
Ik heb nog andere associaties. Voor mij zijn de ‘black birds’ ook de zwarte raven, de roofvogels die in de sjamanistische wereld heen en weer reizen tussen de werelden. De raaf is ook het licht in de duisternis, de vogel van het magische en mythische, van leven en dood. En natuurlijk is er de vrouw die in het zwart gekleed telkens in mijn innerlijk verschijnt.
Het veld is aan het werk en ik ben aangesloten!
Black bird singing in the dead of night,
take these broken wings and learn to fly,
all your life,
you were only waiting for this moment to arrive.
Black bird singing in the dead of night,
take these sunken eyes and learn to see,
all your life,
you were only waiting for this moment to be free.
Black bird fly, black bird fly, into the light of the dark black night.
Aboriginals
Ik heb ze eerder ontmoet, was eerder in Australië, maar ik kan me hun gezichten niet goed meer herinneren, alleen mijn gevoelens over hun positie. De arrogantie en de vanzelfsprekendheid waarmee hun cultuur is afgedaan als primitief en niet des mensen, greep me destijds erg aan en ik had gedacht dat ik hier nooit meer zou terugkomen.
Nu ben ik er en ik kijk. Ik loop door de supermarkt in Jabura waar zij ook hun boodschappen doen. ‘Zo zien ze er dus uit’. Ik kijk naar hun donkere uiterlijk, open me voor die zwarte ogen, die geprononceerde gezichten. En als ik ze vergelijk met de blanke gezichten die door de supermarkt lopen, kan ik ons blanken niet mooier of aantrekkelijker vinden.
Groepjes vrouwen en hun kinderen, ook enkele jonge mannen zitten in de schaduw van de bomen. Ik hoor mezelf denken: ‘ze zijn zwervers, ze hebben niets te doen.’ En ik realiseer me hoe ik kijk met een blanke, westerse blik. Oordelend ook.
Ik denk dat ze niet weten wat ze met hun tijd moeten doen. Maar ik realiseer me dat dit een Westerse opvatting is.
Eigenlijk ken ik ze niet, eigenlijk zijn ze me gewoon vreemd, eigenlijk begrijp ik hun cultuur niet. Voor mij zien deze groepjes er wat verloren uit, alsof ze geen huis hebben, en dat ervaar ik als intens pijnlijk. Maar dat is óók een projectie.
Ik denk dat ze niet weten wat ze met hun tijd moeten doen. Maar ik realiseer me dat dit een Westerse opvatting is. Voor ons is tijd geld geworden. Voor ons is het belangrijk om een positie te hebben in een maatschappij die ver weg is van Aarde en haar krachten. Misschien is het voor hen prima om hier te zitten en in elkaars geelschap te zijn. .
Maar hun cultuur dan, hun wijsheid, hun kennis?
Kakadu
Kakadu is Aboriginal land zo lees ik op het welkomstbord.
'Today in Kakadu we gather our traditional food in each season
We hunt for file snake, turtles, geese, fish and ducks
We also dig long yams and cheeky yams
Men still do their ceremony and funeral in our cultural way'
Hier in Kakadu werken Aboriginals en blanken samen om hun cultuur over het voetlicht te brengen. Er worden festivals georganiseerd met muziek en in het hele park worden demonstraties gegeven en werken kunstenaars samen met de blanken. Het is, zo las ik eerder, hun kunstuitingen die een brug heeft geslagen tussen de Aboriginals en de Blanken. Het is nog maar een begin, een heel klein begin, maar het is er.
Het is een prachtig park, met hele mooie sacrale plekken. Ik kom hier tot rust, voel me gedragen.
Inner girl
Het is twee dagen later. Gister ben ik van Kakadu national Park naar Maranka gereden, over de Stuart Highway. En nu zit ik opnieuw in de auto voor een volgend traject van Maranka naar devil’s marbles.
Een stijve nek, protesterende spieren. Aanvankelijk denk ik dat het van de vele kilometers komt. Maar ik besef hoeveel ik mezelf onder druk zet deze dagen. Ik was even vergeten dat ‘ik’ het niet hoef te doen. ‘Driving is happening’. Dat helpt, Ik voel me opnieuw gedragen door het land. Maar er is meer.
In mijn hoofd begint een jonge aboriginal vrouw te spreken.
In mijn hoofd begint een aboriginal, een jonge vrouw te spreken. Ze is boos, boos om wat haar is afgepakt, boos om wat haar is aangedaan. En ze kan het niet accepteren dat dit het pad van evolutie is, als ze dat zou accepteren, dan verraadt ze haar stam.
Nu weet ik dat de Aboriginals, anders dan de Native Americans, nooit terugvochten. Dat sommigen zelfs, zo hoor ik later, ervan uitgaan dat ze hun cultuur beter hadden moeten uitleggen aan de blanken.
In deze boosheid is vast projectie gaande, een mengeling van wat ik oppik en mijn eigen gevoelens over de ongelooflijk gewelddadige overname van deze aloude cultuur. Het een bekende innerlijke plek voor me.
Groei lijkt voor mij vaak gepaard te gaan met strijd en verzet.
Als ze zou accepteren dat dit ‘evolutie’ is, dan verraadt ze haar stam.
Interessant vind ik haar gevoel van verraad. Wat een verantwoordelijkheid neemt ze op zich!
Het innerlijke gesprek krijgt een vervolg in de contemplatie van overgave. Hoe doe je aan overgave zonder je volk te verraden? Wat is het verschil tussen ‘surrender’ en ‘giving in’? Hoe kun je overgave beoefenen als dat in feite lijkt te betekenen dat je jezelf overgeeft aan de vijand?
Hoe doe je aan overgave zonder je volk te verraden? Wat is het verschil tussen ‘surrender’ en ‘giving in’?
Ja, deze innerlijke vrouw is me niet vreemd. Nieuw is haar zwarte uiterlijk, haar Aboriginal trekken. Hier is een boze blackbird en haar boosheid is terecht, doet me goed.
Karlu Karlu - devil’s marbles -
Ik bereik het doel van deze dag rond een uur of vier in de namiddag. Hier rondgestrooid in het landschap liggen een ongelooflijk aantal grote ronde boulders. Een heilige plek.
Er is een primitieve camping waar ik mijn tentje opzet met uitzicht op een groep krachtige ronde steenstructuren. Er liggen genoeg brokken steen om de haringen in de grond te slaan. De grond is stenig hard.
Een magische plek. Ik ga op onderzoek uit en kom al snel bij een hele grote steenstructuur met op de voorgrond twee kleine staande stenen met enige ruimte ertussen. Ze doen me denken aan de steentempels in Ierland en op Malta. De twee kleinere staande stenen hebben een smalle ruimte tussen hen in. En in de grote steenkolos zit een driehoekige vorm die de suggestie wekt van een opening. Een initiatieplek?
Ik ga zitten en probeer me af te stemmen. Dat duurt even. Zoveel kilometers op de weg, in de auto, door leeg landschap dat wel, maar mijn lichaam is niet meer zo afgestemd aan het einde van de dag.
Aarde moeder
Stil is ze, weggetrokken in het diepst van de steen. Beschermd tegen indringers. Ook dat is een bekend persoonlijk thema. Maar hier, op deze plek als ik haar begin te voelen, ontstaat een sterke impuls om haar uit te nodigen naar buiten te komen. Ze is bedeesd, ik ben aanhoudend. We hebben je nodig…. We hebben de spirit van je volk nodig! Zonder die spirit zijn we verloren. Jullie zijn het oudste volk op Aarde, hebben tienduizenden jaren lang jullie cultuur in stand gehouden. Kom! Het lijkt niet alleen een uitnodiging, het lijkt ook een gebed.
Aardemoeder, we hebben je nodig…. We hebben de spirit van je volk nodig! Zonder die spirit zijn we verloren.
Dan zie ik zie een groep Aboriginal vrouwen wakker worden, opstaan. Het is de spirit van deze vrouwen die zich langzaam vormt tot een kring, die aarzelend om zich heen kijkt.
‘Black Bird’ zing ik, open je vleugels, laat je spirit zien, help ons te begrijpen wat wij missen, wat wij niet zien. Verberg je niet langer blackbird, Fly!!
Duisternis
Het is heel vroeg in de ochtend en nog helemaal donker. Ik ben wakker en kruip mijn tent uit. De maan is ondergegaan en boven mijn hoofd is een immense sterrenhemel aan het flonkeren in de duistere nacht. Light in the dark black night.
Ik zit stil, ogen open en dicht en weer open. Aan de horizon begint het daglicht te komen.
