Australië

Sacred Territory

Het begint als ik de titel hoor van het seminar dat A.H. Almaas en Karen Johnson gaan geven in Sydney. Ik ken Hameed (A.H. Amaas is zijn schrijversnaam) en Karen als erudiete teachers van ‘mijn’ spirituele school, de Diamantbenadering. Ik ben er al lang student en volg ook de teacherstraining. Naast dit pad, dat me ongelooflijk veel heeft gebracht en brengt en me heel dierbaar is, heb ik al heel lang ervaringen die met Aarde en met Jezus van Nazareth, te maken hebben. Terwijl Jezus in de Diamantbenadering een rol van betekenis speelt, komt Aarde niet aan bod.
En nu gaat Almaas in Australië, het land dat voor de autochtone bevolking, de Aboriginals, een heilig land is, een seminar geven met als titel ‘Sacred Territory’. Hij zal het vast gaan hebben over de sacrale innerlijke ruimte, maar ik kan me niet voorstellen dat hij het Land links laat liggen. Ik denk dat het Land dat niet accepteert.

Calling

De 'calling' krijgt een vervolg als ik hoor dat er een groep Australische studenten met enkele teachers naar Uluru, ook bekend onder de naam Ayers Rock, het sacrale centrum van Australië gaan. En ik kan met ze mee.
Maar enkele weken voordat dit bericht in mijn mailbox verscheen had ik haar ontmoet, wist ik al dat ik zou gaan. Ze staat midden in de leegte van de rode woestijn. Een ‘ancient woman’. In het zwart gekleed steekt ze scherp af tegen de diepblauwe lucht en het rode zand. Stil staat ze daar; ze zegt niets, maar haar blik is op mij gericht en die spreekt voor zich.

Ze staat midden in de leegte van de rode woestijn. Een ‘ancient woman’.

Ik kan haar ogen niet zien, daarvoor staat ze te ver weg, maar haar aanwezigheid is onmiskenbaar, haar boodschap ook. En in de voorbereidingen van de reis – ‘waar vlieg ik heen, waar is de groep, wat gaan we met elkaar bezoeken, en hoe ga ik dan naar Sydney?’ in al die keuzes die ik moet maken, de spanning die het bij me oproept, in al dat gedoe - staat ze daar stil aanwezig te zijn. In de sjamanistische literatuur lees ik ‘when you hear the calling, it is the voice of the sacred, summoning you'. Dat is zoals het voelt. Ik heb geen keuze dan te gaan.

‘When you hear the calling, it is the voice of the sacred, summoning you'.

Ancient Culture

Naarmate het vertrek dichterbij komt word ik nieuwsgieriger naar de cultuur en doorzoek het net. Ik vind er ‘Wise Women of the Dreamtime’, met Aboriginal verhalen over de voorouderlijke kwaliteiten. Hier lees ik dat deze cultuur de langst bestaande op Aarde is. De schattingen over de lengte lopen erg uiteen maar ze bestaat minstens 40.000 jaar; er worden ook getallen genoemd die boven de 100.000 liggen. Hier kan geen enkele cultuur op Aarde aan tippen. Ze verdient ons hoogste respect.

Onderdrukking

Maar respect is iets dat onze Westerse kolonisten niet kenden. De Aboriginals werden door hen gezien als onvolwaardige mensen. Net als in Amerika is hier de autochtone bevolking vernederd, vervolgd, uitgemoord en in reservaten ondergebracht. Hun land is hen afgepakt en zij, voor wie land en leven één is, zijn gedeporteerd naar andere gebieden. Ze zijn gevangen genomen en als slaaf gebruikt en de halfbloed kinderen die uit de vele verkrachtingen werden geboren, werden bij de stam weggehaald en ondergebracht in opvoedingsgestichten.

Hun land is hen afgepakt, ze zijn gevangen genomen, gedeporteerd of tot slaaf gemaakt.

Als je bij een volk hun bestaan weghaalt en ze op deze manier behandelt, wordt hun aantal niet alleen gedecimeerd, ze raken getraumatiseerd en ondervoed. En alcohol, een drank die ze leerden kennen door de blanken, biedt dan soelaas. Inmiddels is na veel strijd inmiddels een andere houding ten opzichte van de Aboriginals ontstaan.

Feminine Culture

Het is, zo lees ik in de ‘Wise women’, aan de vrouwen te danken dat in de loop van de laatste 200 jaar onderdrukking, genocide, ziekten en alcoholverslaving, de spirit van het volk niet verloren is gegaan.
De Aboriginal cultuur heeft haar basis in de oude, matrilineair geordende samenleving zoals deze in de jager/verzamelaar samenlevingen over de hele wereld bestonden. In deze culturen vormen het land en hun bewoners een geheel. Het land, bergen en rivieren, bossen en al hun bewoners, ze vormen samen één gemeenschap. Er is een diep respect voor Aarde die ze hun moeder noemen.
De Aboriginal gemeenschap wordt gedragen door waarden als empathie en compassie. Ze kennen een diepe loyaliteit ten opzichte van hun stam en de groep in haar geheel. En hun visie draagt het diepe besef dat de gemanifesteerde werkelijkheid voortkomt uit de niet gemanifesteerde realiteit die ze de ‘dreamtime’ noemen.
In hun verhalen, rituelen, hun ‘songlines’ en in hun kunst drukken ze deze relatie uit. Op deze manier zorgen ze voor de continuïteit tussen de ongemanifesteerde en gemanifesteerde werkelijkheid.

In hun verhalen, rituelen, hun ‘songlines’ en in hun kunst drukken ze deze relatie uit.

Religie en spiritualiteit zijn voor hen, net als voor de Native Americans en andere volkeren die zich diep verbonden voelen met Aarde, onlosmakelijk verbonden met het Leven hier op deze planeet. ‘The Otherworld’, zoals de ‘Dreamtime’ in de Keltische cultuur wordt genoemd, is aanwezig in elke aardse manifestatie, in bergen en bronnen, in bomen, vogels, vissen, in insecten en viervoetigen. ze vormen één grote gemeenschap.

Een vrouwelijk land

Australië is, zo lees ik, bij uitstek een vrouwelijk land. Zo voelt het ook voor mij. Het land zelf voelt oud, heel oud. En in deze maanden van voorbereiding is de oude en tegelijkertijd leeftijdloze wijze vrouw, dichterbij gekomen. Een paar dagen geleden stond ze vlak voor me. Ze keek me aan en ze strekte haar arm, haar hand reikte naar me uit. Ik legde mijn hand in de hare. Een ontroerend moment.
En hoe is het nu, vraag ik me af? Nu, zo reageert het in mijn hele lichaam, nu is ze hier, in mijn hart en in mijn ziel, in mijn hele lichaam en ‘beyond’. En er is geen begrenzing. Er is diepe vreugde en vooral tederheid en zachtheid. En niet te vergeten, liefde.

Ze is hier, in mijn hart en in mijn ziel, in mijn hele lichaam en ‘beyond’. En er is geen begrenzing.

Deze ervaring blijft bij me als ik mijn laatste spullen in mijn koffer stop, nog een keer door mijn huis loop om te kijken of ik alles zo goed achter kan laten, voordat ik in de blauwe auto van mijn buurman stap die me naar het station in Meppel gaat brengen.

De reis

Het is een lange vlucht met een tussentop in Dubai en op Bali. Op maandagochtend land ik – het is dan nog donker – in Darwin in het noorden van Australië. Het is de onderzoeker Charles Darwin die aan deze stad zijn naam mocht geven. Als het goed is word ik op het vliegveld opgewacht door een persoon met een bord en daarop de naam van de autoverhuurmaatschappij. En als alles volgens mijn plan verloopt rijd ik rond 7 uur naar het zuid-oosten, naar Kakadu National park, waar ik natuur en cultuur ga verkennen. Een dagje maar, meer tijd is er niet. De volgende dag vervolg ik mijn reis naar het zuiden en heb nog een aantal stopovers voordat ik op donderdagavond aankom in Alice Springs. Het is van Darwin, via Kakadu national park zo’n 1600 km die ik in vier dagen overbrug. Het grootste deel van dit traject voert door de woestijn.

In Alice Springs volgt het tweede deel van deze tocht. Hier ontmoet ik een groep studenten van de spirituele school en gaan we de outback in. In fourwheel cars bezoeken we gedurende een week de heilige plekken van de Aboriginals.
Deze tocht eindigt in Uluru en daar verblijf ik nog een paar dagen op de camping en bezoek opnieuw de plekken die me raakten voor zover dat mogelijk is.
Op woensdag 21 september, de dag van de herfst equinox, vlieg ik naar Sydney waar twee dagen later het seminar begint. Op 29 september land ik op Schiphol.

Maar nu zit ik aan het begin van mijn reis. Op de luchthaven, terwijl ik de laatste hand leg aan mijn blog, wacht ik tot ik in kan stappen. Tijd om hier nog een foto te maken en die te uploaden is er niet meer. Hopelijk volgt er meer en dan met foto's.