Kata Tjuta
Anders dan Uluru en Artilla, die beide verschijnen als uit één blok gehouwen, bestaat deze rots uit een groot aantal ronde vormen die uit de rotsachtige onderlaag omhoog komen. Het is een spectaculair gezicht op afstand waar we het geheel in ogenschouw kunnen nemen.
Geheimzinnig
Dichterbij komend blokkeren individueel staande ‘domelike structures’ ons het overzicht compleet. Kata Tjuta laat zijn geheimen niet zomaar prijs.
Ook het gesteente bestaat, anders dan dat van Uluru, uit grote hele harde keien die bij elkaar gehouden worden door een zachtere substantie. Minder één dus, meer gescheiden, meer divers.
Kata Tjuta laat zijn geheimen niet zomaar prijs.
Kata Tjuta staat bekend als een specifieke mannenplek. Hier zouden alleen mannen hun rituelen houden. Dat wil niet zeggen dat ook veel vrouwen deze plek nu bezoeken maar dat zou in de tijd voordat de blanken het land overnamen, anders zijn geweest.
Je kunt ook niet om het geheel lopen of rijden. Er zijn wandeltochten uitgezet, een korte wandeling die de Wala gorge ingaat en een langere de Valley of the Winds geheten.
Masculiniteit
Als ik de Wala gorge inloop voel ik direct de verbinding. Mannelijk inderdaad. Het wordt een langzame wandeling waar ik regelmatig het gevoel heb toestemming te moeten vragen om verder te mogen. Dat is ons in de groep waarmee ik deze dagen reis ook aangeraden door de veel meer ervaren reizigsters van dit gebied. Het is alsof ik telkens voor een poort sta, een doorgang, waar ik pas na een respectvol verzoek, wordt toegelaten. Als ik dan verder mag lopen, voel ik een diepe ontroering. Ik besef dat het de vrouw in mij is die nog steeds zich af kan vragen of ze wel welkom is in een mannengezelschap.
Het is alsof ik telkens voor een poort sta, een doorgang, waar ik pas na een respectvol verzoek, wordt toegelaten.
Bijna aan het einde van het pad, net als ik een stroompje ben overgestoken, staan een paar struiken en liggen grote keien. Hier kan ik even zitten. Stil is het in mij en zacht. Ik laad mijn ziel op met die specifieke mannelijke kracht die ik niet goed kan omschrijven.
Valley of the winds
Het is een paar dagen later. De groep is vertrokken en ik ben op mezelf. Tijd om dieper te zakken, tijd om dieper verbinding te maken met dit enorm krachtenveld. Ik bezoek Uluru opnieuw en rijd op een hele koude ochtend naar Kata Tjuta.
Eerst maar koffie maken op de picnicplek in de buurt en ontbijten in een warme auto, de motor laat ik maar even lopen. Ik zit zeker twee uur te schrijven voordat ik aanstalten voel om naar het begin van de Valley of the Winds wandeling te rijden.
Op de rondwandeling zijn een eerste en tweede outlook, vanwaar je terug kunt keren.
Op de rondwandeling zijn een eerste en tweede outlook, vanwaar je terug kunt keren. De hele wandeling is pittig en vraagt zo’n vier uur. Sinds de Rim wandeling in King’s Canyon heb ik last van mijn rechterknie. Daarbij is het de vraag of vrouwen deze wandeling op de mannenplek zouden moeten willen maken.
Als ik de auto parkeer merk ik dat ik mijn bergschoenen aantrek en mijn wandelstokken tevoorschijn haal.
Maar als ik de auto parkeer merk ik dat ik mijn bergschoenen aantrek en mijn wandelstokken tevoorschijn haal. Ik vul mijn ‘camelpack’ met water. Toch een lange wandeling? Geen idee maar ik ben in ieder geval voorbereid.
Ik voel me bekeken, gewogen
Op de hoge rotswand langs het eerste stukje van het pad zitten twee grote gaten. Het zijn als ogen die het pad bewaken. Ik voel me bekeken, gewogen. Er wordt contact gemaakt, zo voelt het. En ik sta stil, vraag toestemming. En dan ben ik bij de eerste outlook en er is geen twijfel. Ik ga dit hele pad lopen. Ik heb, zo voelt het, geen enkele keuze. Ik weet niet of ik het kan volbrengen, het kan zijn dat ik mijn knie verder beschadig, maar ik ga.
De tweede outlook
Hordes pratende mensen passeren me. Ik laat ze graag voorgaan. Ik vraag me af wat ze meekrijgen van deze plek als ze verhalen delen over dagelijkse dingen. Misschien is de kracht van de plek te groot om in te nemen, te immens.
Ik voel me licht voel ik me en blij. Vredig ook. Ik lijk hier geen toestemming meer te hoeven vragen, er is een innerlijke kracht die me voortbeweegt. Die me de steile klim doet nemen zonder veel inspanning. Het is voor het eerst in dit land dat ik een lange wandeling alleen maak. En ik merk dat ik me dan gemakkelijker kan concentreren op wat ik zie en voel, dat ik dieper in verbinding ben.
Het is een mannenheiligdom, dat is nu zeker voor me. De rotsen zijn ongenaakbaar en dragen hun geheimen.
De rotsen zijn ongenaakbaar en dragen hun geheimen.
De tweede outlook bereik ik als ik de top van een helling heb beklommen. En ik kijk uit over een diep dal. Hele groepen zijn verzameld op deze plek, pratend, etend en fotograferend. Ik blijf maar even. Daal voorzichtig af langs het steile pad naar beneden.
Initiatie
Het pad leidt het dal in. Het is er vriendelijk en zacht, een weelderige bloemenzee die, samen met het groen van de boomkruinen, zachtjes heen en weer beweegt in de wind. Ik ga zitten op een stuk riots, midden tussen de bloemenzee.
En hier wordt ik verwelkomd door een kring van mannen. Was de eerste indruk van mannelijkheid in mijn innerlijk zien toch meest verwant aan het blanke ras, hier zie ik aboriginal mannen in de kring tevoorschijn komen.
Hier wordt ik verwelkomd door een kring van mannen. Ik kan me alleen maar overgeven.
Grote, machtige zwarte, lichamen en in hun gezicht glanzend zwarte ogen die met hun blik mij in één keer opnemen. Hun mannelijkheid is aards, direct, grondend. Respect is geen item, er is slechts vanzelfsprekende nabijheid. Ancient, aloud, oer. Ik kan me alleen maar overgeven.
Het is een diepe heling voor mijn feminiene gewonde ziel.
Als ik de laatste 500 meter van het pad afloop, terug naar de parkeerplaats, word ik ineens heel moe, gaan mijn voeten zeer doen en kan ii niet wachten tot ik er ben. Ik realiseer me dat de holding die ik alle tijd voelde, verdwenen is. Het is tijd om verder te gaan. en wat zich hier aandiende zal ergens in mij een plek krijgen.
Afscheid
Het is twee dagen later als ik vroeg in de ochtend in Kings canyon op de campsite deze blog afrond. Gisterochtend vroeg, het was nog donker, ben ik van Yulara hierheen gereden. Ik heb aan de Creek gezeten, de droge stenen rivierbedding. Hier ontmoette ik opnieuw een vrouwenkring, zacht word ik.
Ik heb mijn tentje opgezet in een ongelooflijk harde wind terwijl warme zachte lucht zorgde voor prettig vertoeven hier.
En deze ochtend is ‘exquisite’. Het is windstil en de geluiden van de camping achter mij blijven op de achtergrond. Voor mij de zon die langzaam opkomt boven de rotsen van de canyon. Stil lig ik in mijn warme bed naar het zachte ochtendlicht te kijken. Naar de zwarte takken van de dode bomen tussen de desert oaks die het hier goed volhouden.
En lang zit ik in de zon te schrijven.
Straks rijd ik terug naar Yulara, een tocht van zo’n 300 km., naar de drukte van het toerisme. Morgen vlieg ik van daaruit naar Sydney.
Ik ben geroerd, ontroerd, geraakt en verdrietig. Iets in mij wil hier altijd blijven. Ik kan het heimwee nu al voelen. Maar wat is dat iets?
Het is dat wat mijn ziel herkent in het hier zijn. Het is dat wat in dit land resoneert met mijn ziel.
Het is in mij, wakker gemaakt door de ontmoetingen die hier hebben plaatsgevonden. Het is dat wat mijn ziel herkent in het hier zijn. Het is dat wat in dit land resoneert met mijn ziel. Ik kan het nooit verliezen.
En toch. Hoe moeilijk is het om dit contact te blijven voelen als ik in de gewone dagelijkse werkelijkheid ben.
Hoe kan het zijn dat we een wereld hebben gecreëerd die ons zo vervreemd van wat ons van nature voedt?
Het is deze cruciale vraag die mij voort doet gaan. Het is de rode draad in mijn onderzoek. Het wordt tijd om te gaan.