Advent
De Adventstijd is begonnen. Het zijn de vier weken die voorafgaan aan het kerstfeest, een feest dat in de Christelijke traditie de geboorte van Jezus viert. Advent komt van Advenire en betekent: …‘iets dat naar ons toekomt’.
Advent, een vreemde naam
‘Iets dat naar ons toekomt’ suggereert dat het van buitenaf tot ons komt. Je zou verwachten dat bij de aanstaande geboorte van een kind eerder een naam gekozen zou worden die tot uitdrukking brengt dat ‘iets zich van binnenuit ontvouwt’. Het doet de organische realiteit van Aarde recht. Maar dat is niet de richting waarin de kerk denkt. Jezus is de enig geboren zoon van God en die komt naar ons toe vanuit de hemel. Aarde en hemel zijn hier gescheiden gebieden en deze visie vormt een van de kernen van de Christelijke cultuur. God zit daarboven.
Wachten op….
Als iets naar ons toekomt, dan kunnen we alleen nog wachten op de komst. We kunnen zelf geen actie ondernemen. En hierin, in dit wachten, is een overeenkomst met de geboorte. Want hoe vaak zitten aanstaande moeders en vaders niet te wachten…. ‘Zou het vandaag komen, of morgen? Misschien duurt het nog een week…..?’
En ik moet denken aan dat beroemde toneelstuk van Samuel Becket: ‘Wachten op Godot’…. Het gaat over twee mannen die zitten te wachten bij een boom op iets dat niet komt. De naam ‘Godot’, met daarin het woord ‘God’ is mogelijk geen toeval.
Maar met Advent komt het wel en we weten ook wanneer. Het feest is al zo’n slordige 1500 jaar gevierd. Alleen de werkelijke betekenis is in de loop van de tijd vergeten.
Wachten
Wat gebeurt er als we ‘op’ weglaten, als het alleen nog wachten is?
Zou wachten dan kunnen betekenen dat er even niets hoeft te gebeuren? Een adempauze? Zou het ‘stilvallen’ kunnen worden, stil, ingenomen door de duisternis die deze dagen zo kenmerken?
In de duisternis en de stilte wordt het licht geboren, wordt nieuw leven geboren. Hoe is het als we stil vallen, als ons hoofd even niet hoeft te denken, ons lichaam niet hoeft te voelen, onze armen niets hoeven te doen? Hoe is het als alles even wegvalt en we alleen nog hoeven te zijn, in ruste?
Wachten is voor het ego, voor onze mind, niet zo eenvoudig meer. Niets doen past steeds minder in onze cultuur. Tijdens het wachten loopt onze mind al vooruit, denkt over wat komen gaat en hoe dat zal zijn. Er is hoop en er is onzekerheid en angst. Als we denken aan iets dat gaat komen, gaan onze gedachten onvermijdelijk naar de toekomst. Leven op aarde is lineair georganiseerd en we denken in oorzaak en gevolg. De wijzen, die al lange tijd uit het oosten komen, zien dat anders.
Luisteren
Gelukkig neemt wijsheid op Aarde steeds meer toe. Op het eerste gezicht zou je dat niet zeggen, oorlog, vluchtelingen, ontreddering, politieke bewegingen van rechts en reacties daarop van links. En de druk op ons dagelijks leven wordt alsmaar groter. Er wordt steeds meer geperst in steeds minder tijd.
Waar is dan de wijsheid?
Die zit in het verlangen naar rust, in het zoeken naar manieren om die te vinden, in het feit dat steeds meer aardebewoners een of andere vorm van meditatie, yoga of mindfulness beoefenen. Wijsheid zit in erudiete geschriften van visionairs die beseffen dat het anders moet en daar ook ideeën bij hebben. Wijsheid zit ook in ons eigen lichaam dat zegt: ‘Ho, stop, dit kan ik niet meer bolwerken!’.
Hier, in deze tijd van wachten, kan ruimte ontstaan om daar naar te luisteren, naar ons lichaam, naar onze eigen wijsheid, naar ons diepe, instinctieve weten dat in ons leeft.
Wijsheid zit in ons verlangen naar rust. Ze zit in ons lichaam dat zegt: ‘Ho, stop, dit kan ik niet meer bolwerken!’.
Stel je de tijd voor waarin elektriciteit de duisternis nog niet verstoorde. Het is midden in de donkere nacht. Het vuur is gedoofd, kooltjes gloeien nog wat rood op. Alles is stil. In die donkere stilte is er nog ademhaling, een kloppend hart. De rest is weggevallen. En hier, in die diepe stilte ontstaat de rust.
Er is geen wachten want er niets hoeft te veranderen. Er hoeft niets te komen wat er nog niet is. Wat komt, is de manifestatie van dit moment, elk moment. Je bent aangekomen in het nu.
Er is geen wachten want er niets hoeft te veranderen. Er hoeft niets te komen wat er nog niet is
Eén moment, het is er één moment, voordat gedachten je meenemen naar elders, je lichaam een nieuwe behoefte aankondigt. En als je jezelf gadeslaat in dat moment, komt de leegte terug, de stille, donkere nacht. Dan is er alleen het nu. Een oneindigheid waar tijd en ruimte niet bestaan.
Ik wens ons allemaal een paar mooie, stille, donkere momenten.