Een nieuwe herrijzenis
In een zonovergoten en warme week glijden we langzaam naar Pasen, dat feest waar christenen over de hele wereld de wederopstanding van Jezus vieren. Dit jaar is de passion, zoals vele andere ontmoetingen, een online-event. We ontmoeten elkaar online en onszelf ontmoeten we in de innerlijke stilte.
De viering
In één week tijd herdenken we zijn triomfantelijke intocht in Jeruzalem, zijn laatste avondmaal, de gevangenneming, veroordeling, dood, zijn afdaling naar de hel en zijn wederopstanding. Gedurende een enkele week is de volwassen Jezus van Nazareth terug in ons leven. Om weer een jaar te verdwijnen.
Twintig jaar geleden bracht ik de laatste drie dagen van deze week door in Salisbury. Ik kampeerde op een camping vlak buiten het stadje waar, in uitbundig zomerweer, mensen hun barbecues tevoorschijn haalden. Als ik op die plek verbleef, zat ik in mijn eentje tussen de spelende kinderen en druk pratende volwassenen. De meeste tijd bracht ik in stilte door in en rondom de kathedraal in dit Zuid-Engelse stadje. Twee werelden die elkaar nauwelijks verdroegen.
Komen die werelden dichter bij elkaar nu we massaal thuisblijven? Kunnen we meer stilte ontmoeten in de drukte van ons bestaan nu we een sociale afstand moeten behouden? Lukt het ons om hier ruimte te vinden om naar binnen te gaan? En kan stille zaterdag ons daarbij helpen?
Stille zaterdag
Tussen Jezus’ sterven op vrijdag en de verrijzenis op zondag, ligt stille zaterdag.
Op deze stille zaterdag ben ik wakker voordat het licht wordt. Ik hoor de vogels eerder dan dat ik de lucht licht zie kleuren. Mijn hoge slaapkamerraam laat de belofte zien van opnieuw een blauwe dag. Geen enkele afspraak behalve die met mijzelf vandaag.
Toen ik twintig jaar geleden op stille zaterdag in de vroege ochtend over het smalle fietspad van de camping naar de kathedraal fietste, was het ook op straat nog stil. Ik herinner me een smalle asfaltstrook, uitbottende struiken en een smalle waterloop. Ik herinner me hoe ik de kerk binnenkwam door een van de zijdeuren en hoe die hele kerk leeg was. Alle stoelen waren aan de kant gezet en het hele middenschip en zijbeuken waren afgezet met zilveren band en benadrukten daarmee de vorm van het kruis. Op dat zilveren band ontelbare waxinelichtjes die nog niet aan waren. Lucifers lagen er uitnodigend naast. In dat lege, immense kruis stonden meditatiebankjes, een uitnodiging aan de bezoekers om er in stilte te zitten.
Leegte is ruimte
Die enorme leegte maakte diepe indruk op me. Want juist door de afwezigheid van de drukte, van al die stoelen, juist daar in die leegte, ervoer ik een tastbare aanwezigheid. De leegte was gevuld met ruimte. Ruimte om te zijn, ruimte om te wachten, ruimte om stil te zijn. Ruimte om je eigen diepten te ontmoeten die verscholen liggen in het half donker.
Volgens sommige overleveringen bezoekt Jezus op Stille zaterdag de hel om daar de zielen die gevangen zitten, te bevrijden. Door die daad verbindt hij de drie werelden met elkaar: boven- midden en onderwereld, verbindingen die eerder zijn gemaakt door de Godin Inanna.
Ook wij kunnen die reis maken. Ook wij kunnen de drie wereld in onszelf tot één maken. De diepten in ons onderzoeken en de schatten, vaak opgeborgen in pijn en andere heftige emoties, bevrijden, zodat we meer heel worden. We kunnen het licht van de hemel, het kosmische licht, tot diep in onze innerlijke duisternis laten schijnen. Stille zaterdag is daar een uitgelezen dag voor. Maar het kan op elke dag en op elk uur.
Zo groeien wij en ontvouwt zich ons potentieel. Ontplooien we ons zoals de natuur om ons heen zich ontplooit en worden we steeds meer heel. De natuur is een spiegel zijn voor onze Ware natuur, die zich ook eindeloos kan ontvouwen.
Ik wens jullie een inspirerend en vredig Paasfeest toe.