Shasta
Shasta Mountain is een vulkaan in de Cascade range, die als deel van de ‘Ring of Fire’ niet ver van de westkust van noord Amerika ligt. Ze is de hoogste van de vulkanen bij haar in de buurt en ze torent majestueus uit boven ieder landschap. Een piramidevorm met een uitloper naar het noordwesten die Shastina heet. Aan haar voet ligt het kleine stadje Mount Shasta.
De spirit van Shasta
Het duurt nog 9 dagen na mijn landing in San Francisco voordat ik haar werkelijk bezoek. Wat precies de reden daarvan is, weet ik niet. Ik wijt het aan de logistiek, maar misschien was ik er nog niet klaar voor.
Edoch, ze wachtte niet op mij. Als ik na een verblijf van een paar dagen in Lassen Volcanic park naar het noorden rijd en op het punt sta de weg naar het oosten in te slaan, op weg naar Lava Bed National monument, duikt ze ineens op aan de horizon. En ze raakt mij en ik haar niet meer kwijt.
En als ik uiteindelijk vanuit Crater Lake National park in zuidelijk Oregon naar Shasta rijd, mag ik haar van nabij in al haar majesteitelijkheid aanschouwen.
Leraar
Voor de locale stammen is Shasta Mountain een leraar. Ze voorziet, zo lees ik op het informatiebord bij een ‘viewpoint’ langs de weg, in evenwicht, kracht en leiding. Ze geeft je Inzicht in je identiteit en in je rol in het levensweb.... '
De woorden gaan door me heen als ik verder rijd. Het is nog zeker zo’n 40 mijl naar het stadje Mount Shasta aan de voet van de berg. Mijn hart gaat sneller kloppen, herkenningspunten duiken op als ik het stadje nader en dan rijd ik door vertrouwde straten waar weinig veranderd lijkt. Eerst naar de camping halverwege de berg, om mij te verzekeren van een plek voor de nacht.
’She brings a powerful, sacred medicine as a vital source for personal and cultural wellbeing. She gives balance, strength, guidance, character and knowledge of one’s identity and role within the interconnected web of creation’.
Mac Bride’s Spring
Vanaf het stadje is het nog zo’n 12 mijl naar de hoogst gelegen parkeerplaats direct aan de voet van de mountain. De camping ligt halverwege de top. Ze wordt gerund door de Shasta Forest Trinity. Ik vind een plek midden in de zon, maar ik kan zo het bos in lopen. Voldoende schaduw waarin ik me kan terugtrekken als de hitte te erg wordt.
Zoals al deze campings is er geen douche. Hier ook geen spoeltoilet noch stromend water uit de kraan.
Als ik mijn tent heb opgezet, het is midden op de dag en goed heet, ga ik op zoek naar het waterpunt. Ergens zag ik een klein bordje. Het blijkt zo’n 500 meter lopen te zijn, deels in de zon langs een stijgend pad. Midden in het bos staat een pomp met een zware zwengel. Ik heb al mijn kracht nodig om dat ding in beweging te krijgen en het blijkt niet simpel om mijn watercontainer onder de waterstraal te krijgen. Maar na een inspannende vijf minuten sjouw ik een vol watervat naar beneden. Nu eerst naar de berg.
Shasta Mountain
Anders dan vanuit de verte ligt ze voor me. Intens dichtbij ook. Een kwartiertje later zit ik onder een klein boompje. De berg is vriendelijk en onaantastbaar. Enigszins beschaduwd door de kruin van een klein boompje, zittend op een groot rotsblok, sluit ik mijn ogen. Onmiddellijk voel ik hoe een immens diepe, donkere kracht mij inneemt en me tegelijkertijd vult. Oerkracht grondt me. Ik voel me ingebed.
Stil zit ik. De geluiden van aankomende auto’s en vertrekkende auto’s, portieren die open en dichtgaan, mensenstemmen, ze vormen een achtergrond waarin de stilte zich verdiept. Ik val samen met de berg, met haar presence en haar Zijn. Ze is ‘sacred medicine’, ze is een teacher die mij leert.
De berg is vriendelijk en onaantastbaar, vol compassie, open en onbeweeglijk tegelijkertijd.
Mijn eerste bezoek in 2004 duurde 2 dagen. Het was het einde van een reis die in Zuid California begon en die me langs een aantal grote nationale parken naar het noorden, naar Shasta bracht. Geen nationaal park hier, maar een heilige berg, zo ontdekte ik bij toeval in de maanden voor deze eerste Amerikaanse reis en heilige plekken maken me nieuwsgierig. Veel indruk leek de plek echter niet op me te maken. Toen ik wegreed uit het stadje op weg naar Monterey voor de zomerretraite had ik niet verwacht dat ik er ooit terug zou komen. Shasta zelf dacht daar anders over. Het is de vierde keer dat ik hier ben. Dat is wat de berg je doet.
Tederheid ingebed in steen
De lucht heeft nog dat frisse van de ochtend van een warme dag als ik op pad ga. Het wandelpad voert vanaf de hoogste parkeerplaats naar het oosten. Het eerste traject loopt over een heuvel het volgende dal in. Kale stenige grond bezaaid met anemonen en andere bloeiende plantjes met hier en daar nog grote plakkaten sneeuw waar minuscule stroompjes water uit wegsijpelen, de bodem in.
Kale stenige grond bezaaid met anemonen en andere bloeiende plantjes ...
Het pad volgt de lage flank van de berg. De kale vlakte maakt plaats voor hoge dennenbomen. Ze filteren het licht van de zon die al behoorlijk warm begint te worden. Oude, knottige stammen staan vlak op het pad dat me aan een andere kant van de berg bij een ‘weide’ brengt. Drie bergstroompje komen hier samen. Ze komen ergens hoger op de helling uit de grond tevoorschijn en voorzien tal van plantjes en grassen van water. Het is een idyllische plek en tijd voor een pauze. Tijd om te zitten, om de stroom van het water, de atmosfeer van de plek, tot me door te laten dringen.
Het is een idyllische plek en tijd om te zitten en de atmosfeer van de plek te ervaren.
Het pad stopt hier maar ik vervolg mijn weg naar boven, langs de stroompjes, naar hoger, alsmaar hoger. Met de steun van mijn beide stokken kom ik nog een heel eind. Daar, boven mij uit torent die ene top, een prominent stuk rots dat tot mij spreekt. Die mij roept.
Het sacrale masculiene
Het speelt gedurende deze weken telkens door mijn hoofd. Er wordt opnieuw veel gesproken over het ‘sacred feminine’ en hoe die krachten terug komen en moeten komen op Aarde. Ik ben het daar helemaal mee eens, maar hoe zit het met het ‘sacred masculine’?
Terwijl Lassen Volcanic park voor mij heel vrouwelijk voelt, is Shasta voor mij mannelijk. Hier lijkt een sacrale masculiene aanwezigheid te zijn, een masculiniteit die ontdaan is van elke onderdrukkende macht en elke behoefte aan manifestatie. Ik kijk op naar de hoge bergkam die nog steeds daarginds is, daarboven. En ik ervaar alleen nog Zijn.
Mijn voeten zoeken hun weg langs de helling omhoog, over kleinere en grotere stukken steen, afgebroken van de grote berg. Tot ik voel dat het genoeg is, tot ik een plek vind onder een klein mager boompje met een beetje schaduw, tot ik zit en me afstem.
Hoe kan het zijn, vraag ik me af, dat wij Westerlingen aannamen dat Aarde dode materie is, dat bergen geen bewustzijn hebben. Gelukkig voor ons dachten de Native Americans hier anders over. Alle oude inheemse volkeren weten dat Aarde leeft, dat de vele krachtplaatsen op Aarde kracht, heling, inspiratie, leiding en ‘well-being’ geeft.
Ik ben op mijn pad niemand tegengekomen en nergens zijn mensenstemmen.
Hier ben ik alleen met de berg die nu even ‘mijn’ berg is. En hier is de Vader. Ik ben zijn dochter.
Panther Meadows
De volgende ochtend verhuis ik tent en auto naar de hoogst gelegen camping, Panther Meadows. Het is een walk-in camping, auto’s blijven achter op het parkeerterrein. Ik vind een prachtige plek aan de rand van het bos. Het is de enige plek die vrijkomt en de verhuizing van de bewoonster die deze plek verlaat heeft wat voeten in aarde, maar dan komt er rust. Rondom mij is er stilte, niets verroert alleen de wind door de hoge dennen en een groundsquirrel die in mijn eten zit te scharrelen. Ik zit en kijk en zit.
De tijd lijkt zich uit te rekken tot grenzeloze ruimte.
Ik kom in een ritme nu, in de vroege ochtend een wandeling, daarna stil op de camping. Alle andere gasten zijn dan weg. In de namiddag naar het stadje beneden, een boodschap, even op internet, mijn computer opladen in auto en café. Het is er vreselijk rumoerig maar ze maken geweldige wraps.
Het zijn maar een paar dagen en mijn tijd alleen zit er bijna op, maar de tijd lijkt zich uit te rekken tot grenzeloze ruimte. Ik voel me gedragen, geborgen, verbonden, samen, gegrond.
Ik wandel naar de top van Grey Butte vanwaar ik een nieuw uitzicht heb op het prominente stuk rots. Vanhier kan ik ook zien welke wandeling ik de volgende dag ga maken.
Oermoeder en Oervader
Het is mijn laatste volle dag hier. Nog voor de zon over de bergkam schijnt, in de koele schaduw, loop ik opnieuw omhoog. In het begin volg ik nog een pad, maar dat loopt verloren tussen rotsblokken die steeds groter worden. Ze komen inmiddels tot borsthoogte. Immense blokken steen waar ik als het ware tussendoor waad. Hele stukken steile helling zijn nog besneeuwd en ik moet mijn voeten stevig neerzetten om niet weg te glijden.
Na anderhalf uur klimmen ben ik er. Stil is het en wijds en grenzeloos en tegelijkertijd is er die intense manifestatie die ook volledig leeg en transparant is.
Ik zit geleund tegen een rotsblok. Ik sluit mijn ogen. Laat de berg in mij komen. In de diepte, diep in Aarde brandt het vulkanische vuur. Aloude kracht die was voordat Aarde in haar huidige vorm bestond. Ancient en primordial, OerMoeder. Op de top van de piramide-vormige berg is de Vader. Ze vormen een geheel. Er is geen scheiding. De Moeder is aanwezig diep in mijn basis, de Vader zegent de kruin van mijn hoofd. Ik val in slaap. Even.
De Moeder is aanwezig diep in mijn basis, de Vader zegent de kruin van mijn hoofd.
Stilte
Lang zit ik daarna bij mijn tent. Voel de naaktheid van de bomen. Hun bereidheid om te zijn zonder enige toevoeging. Voel hoe de inbedding op deze plek een innerlijke inbedding wordt. Als het koud wordt maak ik een vuur.
De inbedding op deze plek is een innerlijke inbedding geworden.
De volgende ochtend is de laatste hier. Ik verjaag de vroege ochtendkilte met opnieuw een vuur, ruim alles op, wandel keer op keer naar de auto, was mijn voeten zo goed mogelijk schoon met water uit een emmertje dat ik uit het bergstroompje verderop heb gehaald. Een laatste foto, bijna is alles ingepakt.
Dag Aarde, Water, Vuur en Lucht. Dag Oermoeder diep in het vurige centrum, dag Oervader hoog in de top.
Het is een afscheidsritueel. Dag plek, dank je voor alles wat je bent.
Alles ingepakt, nog een keer kijken naar de berg. Dan draai ik mij om, rijd ik naar beneden naar het kleine, lieve stadje met zijn fantastische whole food shop, de lekkere wraps, de winkels met boeken en kristallen, de zuivere waterbron. Nog een boodschap en dan stap ik in de auto voor een reis van zo’n 5 uur die er 7 worden naar San Rafael, net ten noorden van San Francisco. Mijn tijd alleen zit er op.