Een scheur in de tijd

Naïef

Ik had niet gedacht dat de wereld opnieuw zo gewelddadig zou worden. Ik was naïef of te hoopvol. Toen de zuilen vielen, de smalle paadjes waarin we ons als mensen moesten bewegen, verschoven en de vrouwen massaal de straat opgingen en hun ruimte opeisten, dacht ik dat dit een echte bevrijding was. En toen de activiteiten van de vrouwenbeweging wat luwden en ook de flower power beweging en die van de kabouters hun bijdragen om de wereld wat vrijer te maken, voorbij waren, ging de aandacht naar zinvol leven: Wat is in het leven echt belangrijk, wat doet er toe.

Spirituele stromingen uit het Oosten en Midden-Oosten waaiden onze kant op en Westerse Spiritualiteit werd interessant. Ik had gedacht dat deze bewegingen en gedachten dominant zouden worden in onze wereld. Dat we meer vanuit het hart en de verbinding gingen handelen. Want was dat niet de volgende vanzelfsprekende stap?

Fritjof Capra waarschuwde tijdig.

In zijn boek Keerpunt sprak hij over de overgang naar een nieuwe tijd en hoe in al die grote cultuursprongen het slechtste uit een cultuur naar boven komt drijven. Ik las het boek in de jaren zeventig, herlas het later. Hij hoopte op een rustige overgang, voorzag vooral problemen bij de verschuiving van de macht nu vrouwen deel gingen nemen aan het maatschappelijk leven.

Terugkijkend kunnen we constateren dat mannen in eerste instantie toch wat ruimte maakten voor de vrouwen, tenslotte is het ons gelukt. Het was een proces van zo’n honderd jaar, kort als je je realiseert dat vrouwen duizenden jaren in een, aan de man ondergeschikte positie leefden.

De patriarchale cultuur kondigde zich aan rond 3000 v.Chr. en aan de basis van die cultuur stond de verkrachting van vrouwen. En ja, dat gebeurt nog steeds. We weten inmiddels veel over verkrachting en (seksueel) grensoverschrijdend gedrag en hoe dat in zoveel regionen van onze maatschappij nog steeds veelvuldig voorkomt.

Mannen verliezen hun macht niet graag.

Dat wordt weer overduidelijk in de verrechtsing die op grote schaal plaatsvindt waar een aantal machthebbers steeds meer macht naar zich toe trekken, overgaan tot schokkende oorlogen die soms ook nog worden geduld of zelfs ondersteund. We horen het in de roep om traditionele waarden in ere te houden – hetgeen betekent dat vrouwen kinderen baren, graag wel genoeg, en de zorg voor het huishouden op zich nemen – en het grote werk aan mannen overlaten. Mannen krijgen die kans ook omdat het onzekere tijden zijn. De wereldorde dreigt om te vallen, dat is angstig. De roep om een sterke man is groot.

Terwijl al deze woorden in hoge snelheid op mijn toetsenbord worden geschreven vraag ik mij af wat ik hiermee wil, met dit stukje tekst. Wat ik daarmee wil bereiken, het moet wel nut hebben, wel ergens gelezen worden. Ik moet mijn tijd goed benutten. Of is het vooral dat ik dit nog eens een keer van me af wil schrijven, en wanneer is het dan genoeg?

Die overgang naar een andere tijd is super pijnlijk, ik kan niet anders constateren. Soms word ik overvallen door zo’n intens verdriet over al het geweld, de gruwelijke vernietigingen, het gewetenloos mensen en kinderen doden, dat ik alleen nog maar kan huilen. Schokkend verdriet dat het hart iets verder opent. Ik dacht een tiental jaren geleden dat onze wereld daarheen ging bewegen, naar leven vanuit het hart. Want is dat niet de volgende stap in onze menselijke evolutie? En die is er.

There is a crack in everything That is how the light gets in

Terwijl de leiders van steeds meer landen mensonvriendelijke en harteloze besluiten nemen, zien we aan de basis al geruime tijd hele andere bewegingen ontstaan. De verandering komt van onderop, van mensen die een gemakkelijker jeugd hadden, of in staat waren tot voldoende zelfreflectie om hun grootste wonden te helen. Een aantal initiatieven vinden hun weg in online en papieren magazines, Re-story, Volzin, Emergence Magazine, MaatschapWij. Andere vinden we op linkedin en tal van initiatieven zijn alleen bekend in kleine kring. En soms biedt zich de gelegenheid zich aan dat ik in een van deze magazines mijn ei kwijt kan.

MaatschapWij

Een van die magazines is MaatschapWij. Aanvankelijk ging het vooral om onze relatie met de aarde. Begrippen als inclusief leven, consuminderen, een-jaar-lang-geen nieuwe-spullen, regeneratie, tiny-houses kwamen langs. Een van de oprichters, Nadine Maarhuis, publiceerde recent De Groene Actiegids.
Ik maakte kennis met haar in 2021. In het magazine miste ik artikelen die gingen over de impact van deze wereld op ons mensen, de opgevoerde druk en de noodzakelijke innerlijke verandering van ons mensen, artikelen over zingeving, over psychische en spirituele groei en nam contact op. Zij interviewde mij over mijn boek Langs de weg van het hart. In de loop van de jaren vonden steeds meer artikelen over innerlijke groei en ontwikkeling hun weg naar het blad. Sinds de winter van 2021 schrijf ik voor het blad.

Dit jaar namen Willem Vreeswijk en Bibi Smissaert de leiding van MaatschapWij over. Het aanbod is veranderd en verbreed. Neem eens een kijkje! Zij gaven mij de kans om regelmatiger een bijdrage te leveren die verschijnen onder het kopje: ‘In een tijd van opperste verwarring neemt Lenie van Schie ons mee op haar zoektocht naar de Bron, op weg naar de ontdekking van dat wat we in wezen zijn.’

Een verwijzing naar alle artikelen van MaatschapWij vind je hier