De sprinkhaan

Hij zat op een van de balken op het plafond van mijn slaapkamer. De lucht buiten was nog bezig licht te worden en in het schemerdonker was dit dier nog niet als zodanig te herkennen. Zat er een gat in mijn plafond? Ik draaide de lamp in de richting van de donkere vlek. Aan de uitsteeksels te zien was het toch een dier, een groot insect. Een kakkerlak of een sprinkhaan? Op internet zocht ik naar afbeeldingen en met behulp van die foto’s determineerde ik hem. Het is een zwarte sprinkhaan. Met voorzichtige stapjes bewoog hij zich over de witte balk. Het buitenlicht nam toe, kleuren verschenen, ook bij dit insect, het werd steeds groener. Een groene sprinkhaan dus. Waarom verscheen hij deze ochtend in mijn slaapkamer?

Ik zocht naar betekenissen op internet. ‘Een sprinkhaan springt rond in tijd en ruimte in vertrouwen, niet wetend waar hij landt. Waag de kans, spring.’ Wat ik van sprinkhanen weet is dat ze zich in hoog tempo van het ene beschikbare voedsel naar het andere vliegen en alles opvreten wat ze tegenkomen Op mijn plafond kleeft niets eetbaars. En deze sprinkhaan springt niet, vliegt niet, hij schuifelt. Over de balk in de richting van het raam en als ik onder de douche uitkom vind ik hem tegen het kozijn van het grote bovenraam dat niet open kan.

Stel dat er iets van klopte, van die betekenis, moest ik dan springen? Of vertrouwen hebben dat de obstipatie waar ik nu al dagen aan leed – iets wat mijn darmen nooit deden – zich oplost?

Ik vang de sprinkhaan in een netje en breng hem naar buiten. Daar springt hij nog steeds niet. Daar loopt hij nog steeds met kleine stapjes over het kozijn, maar nu buiten. Hij beweegt ogenschijnlijk doelloos. Is dat vertrouwen?

De volgende ochtend beginnen mijn darmen zich te ledigen. Na 2 koppen sennepeulenthee, dat dan weer wel!